Η Περσεφόνη στην ελληνική μυθολογία συμβολίζει την οριακή θηλυκή φιγούρα που ανήμπορη να καθορίσει την μοίρα της, βρίσκεται συνεχώς σε ένα μεταίχμιο και μοιράζεται σε δυο διαφορετικούς κόσμους: έναν κόσμο που περιλούζεται με φώς και ζωή και έναν άλλο που εξυμνεί το σκοτάδι και το θάνατο. Η Αθανασία Κανελλοπούλου από την άλλη είναι μια πολυταξιδεμένη ερμηνεύτρια και χορογράφος που εμπνέεται συχνά από μυθολογικές θηλυκές μορφές για να εξερευνήσει την αινιγματική και συχνά ασυνεχή σχέση μεταξύ έμφυλης ταυτότητας και φύσης, υπό τη σκέπη άχρονων τόπων και μεθοριακών καταστάσεων. Στις μακροσκελείς σόλο παραστάσεις της αναπτύσσει μια σιωπηλή σωματική γλώσσα, όπου το σώμα παλεύει να αποτινάξει την τραγικότητά του και να βρει την αυθεντικότητα στη γαλήνη, έξω από δεδομένες έμφυλες υποστασιοποιήσεις. Τις περισσότερες φορές μάλιστα μοιάζει σαν να δημιουργεί και να εξερευνά την ίδια στιγμή τις χορογραφίες της, οι οποίες παίρνουν τη μορφή αυτοβιογραφίας, ενώ ο αναστοχαστικός ρυθμός τους αντανακλάται χωρίς καμιά διαμεσολάβηση επάνω στις έμφυλες τροπικότητες της κίνησης, ως κινούμενη χαρτογράφηση ροών συναισθημάτων και αισθήσεων.Αυτή τη φορά στο θέατρο Βaumstrasse, μέσα από μια χοροεικαστική, σκοτεινή performance ενσαρκώνει μια μετανεωτερική οριακή Περσεφόνη, παίζοντας με δίπολα όπως, άντρας/γυναίκα, φωτεινό/σκοτεινό, διαύγεια/νοσηρότητα, ειλικρίνεια/δολιότητα και χορογραφώντας μια ιεροτελεστική διάρρηξη (rupture) που αρθρώνεται μέσα στην ίδια την ύπαρξη με σκοπό να την εξιλεώσει. Η σύγχρονη Περσεφόνη σκιαγραφείται από την Κανελλοπούλου ως μια νοσηρή και δυσλειτουργική ύπαρξη και κάνει την κύρια εμφάνισή της στον μυθολογικό «κάτω κόσμο» που ταυτίζεται αλληγορικά με το απύθμενο των φόβων του ασυνειδήτου. Μπαίνοντας στην σκηνή φορώντας ένα πέτσινο μαύρο παντελόνι και μια τρομακτική μάσκα εργαστηρίου, ακροβατώντας στις μύτες των ποδιών της σαν να φορά τακούνια – εμφάνιση που παραπέμπει σε μια εμπορεύσιμη θηλυκότητα – μετουσιώνει μια προσωπικότητα έντρομη και σύσσωμη με την απελπισία, τον θάνατο και τον εγκλωβισμό.
H performance χορογραφείται σε ένα υγρό ηχητικό background από στάλες που πέφτουν (συμβολίζοντας την καταδυτική φύση της ηρωίδας) και ένα περιβάλλον από μικρούς φακούς που αρχικά κουβαλά στην κοιλιά της, σαν να τους κυοφορεί, ενώ στην πορεία στήνονται από εκείνη σε διάφορα σημεία του χώρουˑ το υγρό στοιχείο παραπέμπει αμέσως σε σκοτεινή άβυσσο και στον εγκλωβισμένο τόπο του μυαλού. Και ενώ στην αρχή η κίνησή της ερμηνεύεται ως αρκετά διστακτική και καχεκτική, στην πορεία γίνεται όλο και πιο σκληρή και μυώδηςˑ κατά κάποιον τρόπο ανδροποιείται, μια ανδροποίηση που επιστρατεύεται εσκεμμένα από εκείνη για να ανταπεξέλθει στον πόνο του τραύματος και την κακουχία μέσω μιας σκληρότητας που ταυτίζεται κοινωνικά και πολιτισμικά με την αρσενικότητα. Η κινησιολογική γλώσσα της Κανελλοπούλου που ξεδιπλώνεται εντέχνως και με καλοδουλεμένη ισορροπία στο μέσον της παράστασης, αποτελείται από release κινησιολογίες, θυελλώδη τινάγματα, αγωνιώδεις αυτοσχεδιασμούς στο έδαφος που συμβολίζουν προσπάθεια για απεγκλωβισμό και αποχαιρετισμούς που μας προϊδεάζουν για την αλλαγή σκηνικού που έπεται. Μας άρεσε ιδιαίτερα το εικαστικό κομμάτι με τους μικρούς φακούς που τοποθετούνται στη σκηνή από την χορογράφο για να φωτίσουν ορισμένες στάσεις και θέσεις του σώματος που συντελούν διαδοχικά στην διαδικασία μεταμόρφωσής της.
Φτάνοντας κοντά στο τέλος μετά από μια κορύφωση απελπισίας, η ερμηνεύτρια αποποιείται την σκληρότητα και συνειδητοποιεί ότι πρέπει να αναζητήσει την γαλήνη στην ειλικρίνεια, την αλαφράδα, την συναισθαντικότητα και επικοινωνία. Έτσι μετά από ένα τρυφερό μοίρασμα των φακών στο κοινό, αφαιρεί την μάσκα που φορά και αφήνεται με ειλικρίνεια και επίγνωση στην πλήρη αποκάλυψη μέσα από ένα διαδραστικό τετ α τετ με τους θεατές, κλείνοντας έτσι την παράσταση και κερδίζοντας δίκαια το πηγαίο χειροκρότημά μας.
Ναταλία Κουτσούγερα (Dancetheater.gr)
Η performance Rupture της Αθανασίας Κανελλοπούλου παρουσιάστηκε από τις 27 Φεβρουαρίου έως τις 6 Μαρτίου 2016, στο θέατρο Βaumstrasse.