Displaying items by tag: Κίνηση
Oμάδα χορού Λάθος Κίνηση - "Αρπάζοντας" (BULL) στο 15ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Χορού στη Λεμεσό.
|
Η ομάδα χορού Λάθος Κίνηση, από την Αθήνα, θα παρουσιάσει τη νέα παραγωγή της "Αρπάζοντας" (BULL) στο 15ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Χορού στη Λεμεσό. Μία σταθερή διαδικασία της ομάδας είναι στις παραστάσεις της να προσκαλεί ανθρώπους από την τοπική χορευτική κοινότητα να συμμετέχουν, ανοίγοντας το έργο σε ένα διάλογο με το κοινό και την ιστορία κάθε τόπου. 23 Ιουνίου 2012 Χορεύουν: Ταξιάρχης Βασιλάκος, Pierre Magendie, Κωνσταντίνος Μίχος, Χριστίνα Μερτζάνι, Gesine DanielsΜουσική - τραγούδι: Μάρθα Μαυροειδή Φωτισμοί: Camilo Bentancor Βίντεο: Εύα Τσαγκαράκη {denvideo http://www.youtube.com/watch?v=TDk48wE0Voc&feature=player_embedded 550 350} Μετά τους χορευτές που φεύγουν έξω και δεν τους βλέπουμε πια να χορεύουν εδώ, τώρα ήρθε και η σειρά των παραστάσεων που δεν θα παιχτούν στην Ελλάδα Θέατρο Ριάλτο, 15ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Χορού,Λεμεσός. Τι είναι Κρίση; Κρίση είναι το σώμα να φτάνει στα δόντια Κρίση είναι οι άνθρωποι με το σιδερένιο χέρι Κρίση είναι τα καταστήματα αγοράς χρυσού σε κάθε γειτονιά Κρίση είναι να βλέπεις κάθε ημέρα οκτώ Δελτάδες Ασκληπιού και Σκουφά γωνία και να σου κάνουν καμάκι και από πάνω Κρίση είναι το σώμα να αρχίζει από το χέρι Κρίση είναι να διαβάζεις "Ο Μαρξ με εικόνες" στην τουαλέτα Κρίση είναι να πηγαίνεις λουλούδια στον ανιψιό σου που έσπασε το χέρι του κυνηγώντας Πακιστανούς στην Ευριπίδου Κρίση είναι όμορφα αγόρια να γίνονται μπάτσοι Κρίση είναι να λαμβάνεις συνέχεια μέιλ για σκάνδαλα και αυτοί που τα στέλνουν να πιστεύουν ότι κάνουν πολιτική δράση Κρίση είναι οι γκέι που ψηφίζουν ακροδεξιά Κρίση είναι να μην ξέρεις από πού βλέπεις Κρίση είναι η αύξηση του αριθμού των Ελληνίδων στα μπουρδέλα στην Γερμανία Κρίση είναι το σώμα να τελειώνει στην μέση Πληροφορίες για την παραγωγή http://bull-arpazontas.blogspot.com
2012-06-22 |
5ο Φεστιβάλ "Σώματα και Αντικείμενα σε Κίνηση"
|
Ο θίασος Πλεύσις στο πλαίσιο των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων του με στόχο την ανάδειξη νέων δημιουργών αλλά και παράλληλα την παρουσίαση θεαμάτων όπου η δραματουργία τους στηρίζεται στη κίνηση των ερμηνευτών και στη σχέση τους με τα σκηνικά αντικείμενα οργανώνει σε συνεργασία με το θέατρο Φούρνος το 5ο Φεστιβάλ με τίτλο «Σώματα και Αντικείμενα σε Κίνηση». Έχοντας ώς θετική εμπειρία την διοργάνωση των προηγούμενων φεστιβάλ και εκτιμώντας την καθολική αποδοχή του κοινού η Πλεύσις θα διοργανώσει το 5ο φεστιβάλ την περίοδο από 27 Απριλίου ως 26 Μαΐου 2012 κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Γνωστοί δημιουργοί από το χώρο του πειραματικού θεάτρου, του σύγχρονου χορού και του σύγχρονου τσίρκο αλλά και νέοι καλλιτέχνες οι οποίοι προέρχονται από το εργαστήρι της Πλεύσις θα παρουσιάσουν νέες παραγωγές με επίκεντρο το εκφραστικό σώμα.
Στα πλαίσια του φεστιβάλ θα παρουσιαστούν: 27 και 28 Απριλίου - Η νεοσύστατη ομάδα eQual.0 με τη παράσταση 3s.Om.Think.! - Η νέα ομάδα Σωματικού – Εικαστικού Θεάτρου Ora Pro Nobis (Αγγελική Μπόζου, Κέλλυ Καρμοίρη) με την παράσταση «Η τάρτα ανήκει στις μύγες» 25 και 26 Μαίου Κάθε Παρασκευή στις 21.30 και Σάββατο στις 00.00 Είσοδος 8 ευρώ Φούρνος, Κέντρο για τον Ψηφιακό Πολιτισμό Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα, Εξάρχεια 2012-04-24 |
"Ταξίδι στο χρόνο": Μια εφήμερη εγκατάσταση
|
Μια εφήμερη εγκατάσταση στο πλαίσιο της δεκαήμερης δραστηριοποίησης του Εμπρός από το Σύνδεσμο Χορού σε συνεργασία με την κίνηση Μαβίλη. Σε ένα δωμάτιο στο θέατρο Εμπρός συλλέγουμε ίχνη του έντεχνου χορού της περιόδου 1974-1990. 17.00 – 22.00 Θέατρο Εμπρός (Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή) Συντονισμός: Μπετίνα Παναγιωτάρα και Στεριανή Τσιντζιλώνη
2012-04-13 |
Κίνηση προς τα Εμπρός (Ναταλία Κουτσούγερα)
|
Η ιδιόμορφη παράσταση της αυστριακής ομάδας Editta Braun πραγματεύτηκε το αμφιλεγόμενο νόημα της τέχνης και την αμηχανία που νιώθει κανείς και ιδιαίτερα ο καλλιτέχνης, μπροστά στο ραγδαίο, καταστροφικό καπιταλιστικό φαινόμενο. Τόσο η μορφή όσο και η δράση του ατόμου μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής λαμβάνουν μια γκροτέσκα διάσταση που διαπερνά κάθε εκλογικευμένη πρόταση, αποδοχή ή αντίδραση. Αν και εντυπωσιακή χορογραφικά στην αρχή, η μακροσκελής αυτή παράσταση έχασε την μεταδοτικότητα της προς το τέλος, μας κούρασε και μας μπέρδεψε αναφορικά με τον στόχο και την πρόθεση του έργου, ενώ η καυστικότητα υπερτονίστηκε. Την Κυριακή 29 Απριλίου ιδιαίτερα παραγωγική αποδείχτηκε η συζήτηση του Γιώργου Μητρόπουλου με την Πωλίνα Κρεμαστά (what if/I would you) και την Πατρίσια Απέργη για τη διαδικασία παραγωγής του Era Povera, όπου και αναδείχτηκαν οι σημασίες και οι τρόποι μεταφοράς της απτικής επικοινωνίας και της καθημερινής εξουσιάζουσας σωματικότητας των κατοίκων της πόλης μέσα στο συγκεκριμένο χορογραφικό έργο. Το ενδιαφέρον εντάθηκε ωστόσο τις τελευταίες ώρες της Κυριακής, όπου διενεργήθηκαν δυο σημαντικές δράσεις με στόχο την ενδυνάμωση της ελληνικής χορευτικής κοινότητας, την ανάπτυξη συζήτησης για την ανάγκη του κριτικού λόγου και την ανταλλαγή απόψεων για την εύρεση πρακτικών λύσεων που αφορούν στην προώθηση του χορού στην Ελλάδα. Κάποιες από τις γνωστές φυσιογνωμίες του χώρου που συμμετείχαν ενεργά ήταν: η Βίκυ Μαραγκοπούλου, η Χριστιάνα Γαλανοπούλου, η Στεργιανή Τσιντζιλώνη, η Σοφία Αναστασοπούλου, ο Κωνσταντίνος Μίχος και άλλοι. Οι δυο κεντρικές θεματικές περιστρέφονταν γύρω από 2 επίκαιρα ζητήματα: α) Με αφορμή την απουσία κριτικών χορού στα Έντυπα Μέσα τον τελευταίο καιρό, τέθηκε το ερώτημα του κατά πόσο η κριτική είναι σημαντική και αν εντέλει μας είναι απαραίτητη. (Με ή χωρίς κριτική;) β)Προτάσεις για τη δημιουργία ενός ρεαλιστικού πλαισίου δικτύωσης και καταγραφή δράσεων συλλογικού χαρακτήρα μαζί με προγράμματα καλλιτεχνικού και εκπαιδευτικού περιεχομένου, ως ένα νέο υπόδειγμα συλλογικότητας που αντιτίθεται σε παλαιότερες δομές, νοοτροπίες και ταξινομήσεις που έχουν ήδη δοκιμαστεί. (on continuity?) Καθισμένοι όλοι κυκλικά στη σκηνή του Εμπρός, με λίγη αμηχανία αλλά και αμέριστη θετική προδιάθεση καλεστήκαμε από τη συντονίστρια της πρώτης ενότητας Μέντη Μέγα να αναλάβουμε δράση και να αναγράψουμε σε δυο μέρη του πίνακα τις απόψεις μας για το αν χρειάζεται η κριτική ή όχι. Προς υπεράσπιση της κριτικής γράφτηκαν κάποιες λέξεις όπως «πολυφωνία», «ανταλλαγή απόψεων», και η λιτή φράση «είναι ένα όπλο» του Κωνσταντίνου Μίχου, ένα όπλο τόσο για το κοινό όσο και για τον ίδιο τον χορογράφο. Στην μεριά του πίνακα «χωρίς κριτική», η κριτική βρέθηκε απέναντι από την πράξη, ενώ παράλληλα τονίστηκε η πελατειακή σχέση ή σχέση συμπάθειας ανάμεσα στο χορογράφο και τον κριτικό. Παρόλα αυτά υπερτέρησαν τα πλεονεκτήματα και οι λόγοι για την ύπαρξη της κριτικής. Στη συζήτηση που ακολούθησε αναφέρθηκαν καίρια θέματα σχετικά με την πρόθεση του κριτικού (ανάδειξη παράστασης, ανάλυση, καταστροφή), την εστίαση της κριτικής (τεχνική-σωματική κίνηση, θεωρητική και φιλοσοφική διάσταση της παράστασης, συναισθηματική διάσταση), καθώς και τα στοιχεία που έχουν να κάνουν με την ιδιοσυγκρασία του κριτικού, το έθος του και τη σχέση του με το χώρο του χορού. Ο Κωνσταντίνος Μίχος τόνισε ότι συχνά παρατηρείται μια καχυποψία για τους κριτικούς, ενώ ξεχνάμε κάποιες φορές ότι οι κριτικοί λειτουργούν σαν τους ιππότες, προσπαθώντας να υπηρετήσουν μια ηθική τάξη πραγμάτων μέσα από την προσωπική τους αξιολογική ματιά, διαδικασία που περιλαμβάνει εσωτερικές συγκρούσεις και αμφιθυμίες, καθώς και την ανάληψη αποφάσεων και ευθυνών που έχουν πάντα ένα κόστος και για τους ίδιους. Κάποιοι πάλι ταύτισαν την κριτική με τη θεωρία βρισκόμενη στον αντίποδα της πράξης. Και αν ακόμα αποδεχτούμε όμως την αλήθεια αυτής της αντιπαραβολής παραβλέπουμε ότι ένας κριτικός ή αναλυτής είναι ένα κομμάτι του κοινού – και βάζοντας σε εισαγωγικά κάποιες αδιαφανείς σχέσεις – ως τέτοιο εκκινεί εξίσου από τη βίωση της παράστασης χρησιμοποιώντας όχι μόνο τα θεωρητικά εργαλεία που έχει μάθει από το πανεπιστήμιο αλλά και την προσωπική του συναισθηματική παρακαταθήκη. Έτσι μάλλον το βίωμα της παράστασης βρίσκεται ενισχυμένο από τον συνδυασμό και των δυο, χωρίς να αναιρείται η ουσία και δύναμη της εμπειρίας. Ακόμα και η ανεπάρκεια του λόγου για την απόδοση μιας παράστασης είναι εκεί για να προκαλέσει μια αντίδραση που αξίζει να σημειωθεί από τον χορογράφο και τον απλό παρατηρητή. Τι είναι άλλωστε η καλή κριτική αν δεν είναι η παράθεση του βιώματος και αν δεν αγγίζει βαθιά το αισθητικό υποκείμενο; Τι αξίζει επίσης μια κριτική που δεν αναδεικνύει τις πολλαπλές θεάσεις ενός έργου και που δεν προτρέπει τον καλλιτέχνη και το κοινό να διαγράψουν μια πορεία εσωτερικού διαλόγου με τον εαυτό τους; Και ποια η ουσία της ενατένισης εάν δεν υπάρχει κάποιου είδους κριτική; Όπως ανέφερε και η Μπετίνα Παναγιωτάρα η κριτική ανάλυση μιας παράστασης αποτελεί ένα αρχείο αναπαράστασης που βοηθά όχι μόνο το χορογράφο ή το κοινό, αλλά και τον ιστορικό και ερευνητή. Για την γράφουσα η ενδοσκόπηση στο περιεχόμενο μιας παράστασης είναι ταυτόχρονα και μια αντανάκλαση στους πολιτισμούς του σήμερα, ένα αποτύπωμα του ατόμου, της εποχής, του τόπου, της συγκυρίας και του συμφραζομένου. Συνάμα η κριτική μοιάζει να πολεμά το εφήμερο της παράστασης, εικονίζοντας τη διάρκεια της αναπαράστασης της στο χρόνο. Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα και ήδη ζεσταμένοι από την προηγούμενη κουβέντα καθόμαστε ξανά σε έναν κύκλο φανερά πιο φιλικοί μεταξύ μας με τη Μαρία Κολιοπούλου στο ρόλο της συντονίστριας και την Τζένη Αργυρίου στη θέση του καταγραφέα της δεύτερης ενότητας. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τη δημιουργία ενός δικτύου και μιας ρεαλιστικής επικοινωνίας του χορού στη σημερινή δύσκολη συγκυρία. Ανεξάρτητα από το αν κάποιοι μίλησαν με όρους παραγωγής-κατανάλωσης και άλλοι για δράσεις με περισσότερο «ελεύθερο» χαρακτήρα έξω από τα στενά όρια της αγοράς, οι κεντρικές ιδέες συνοψίστηκαν ως εξής: Θα πρέπει να βρεθούν οι άνθρωποι-μεσάζοντες που θα βοηθήσουν στην διοργάνωση μικρών χορευτικών δράσεων (σε δήμους/σχολεία/θέατρα/πλατείες), καθώς οι ίδιοι οι χορογράφοι δεν μπορούν να αναλάβουν εξολοκλήρου τις οργανωτικές αρμοδιότητες. Χρειάζεται να βρεθούν χορηγοί που θα διαθέσουν κάποια ποσά (ακόμη και χαμηλά) τόσο σε Αθήνα όσο και στην περιφέρεια. Να γίνουν πιλοτικά προγράμματα (Βίκυ Μαραγκοπούλου) από τις ομάδες σαν μια άσκηση-έρευνα για τις ίδιες και τις περιοδείες τους, μεταφέροντας την εμπειρία αυτή και στις υπόλοιπες ομάδες. Να διευρυνθεί το κοινό που παρακολουθεί το σύγχρονο χορό, επικοινωνώντας με ευρύτερα κοινωνικά (λαϊκά) στρώματα (Κωνσταντίνος Μίχος). Να συνδυαστούν δημιουργικά εικαστικές και παραστατικές τέχνες στο επίπεδο των εκδηλώσεων (π.χ χορευτικά δρώμενα σε galleries). Να υιοθετηθούν μέσω του διαδικτύου καινούρια μοντέλα βιωσιμότητας και διαχείρισης, σχετικά με το πώς θα παράγονται τα έργα, πως θα διακινούνται και πως θα γνωστοποιούνται στο κοινό (Crowd Funding, Μανώλης Ανδριωτάκης). Σημαντικό ήταν και το τελευταίο σχόλιο του Μανώλη Ανδριωτάκη για να μεταστρέψουμε το δύσκολο κλίμα προς όφελος μας, αντιδρώντας με ταχύτητα και αμεσότητα στα εντόπια κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα, μεταφέροντας χορογραφικά το κλίμα της Ελλάδας στο εξωτερικό όπου και διψούν για ανατροφοδότηση με δύσκολα πολιτικά θέματα που απασχολούν τελικά όλη την Ευρώπη και την παγκόσμια κοινότητα και προβληματίζουν ένα ευρύτερο κοινό. Έτσι σε ένα φορτισμένο και έντονα συγκινησιακό προεκλογικό κλίμα η επαφή αυτή μας γέμισε όλους, λιγότερο ή περισσότερο ειδικούς, με μια επιπρόσθετη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία για τη συγκρότηση μιας ανερχόμενης χορευτικής συλλογικότητας που αποζητά να δώσει λύσεις με όρους αμεσότητας και ρεαλιστικών πρακτικών ανταποκρινόμενη στις δεδομένες συνθήκες με σθένος, μαχητικότητα, ισότιμη συμμετοχή χωρίς προνομιακές προτεραιότητες ομιλητών και σεβασμό στην μοναδικότητα. Και μόνο λόγω αυτής της σημαντικής μετακίνησης σε νέους τρόπους συγχρωτισμού και επικοινωνίας καθώς και της επανεπινόησης μορφών δράσης και οργάνωσης, οι εμπνευστές και εκφραστές αυτής της ιδέας αξίζουν πολλούς επαίνους.
Ναταλία Κουτσούγερα για το Dancetheater.gr
2012-05-08 |
Η τελευταία εβδομάδα του Απρίλη (2012) έκλεισε δυναμικά για τους εμπλεκόμενους στο χώρο του χορού, με την ολοκλήρωση ενός δεκαημέρου δραστηριοτήτων από το «Σύνδεσμο χορού» σε συνεργασία με την «Κίνηση Μαβίλη» και με αποκορύφωση τις τρεις τελευταίες ημέρες στο θέατρο Εμπρός, την Παρασκευή 27, το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Απριλίου (παγκόσμια ημέρα χορού). Η είσοδος ήταν ελεύθερη και το τριήμερο αυτό οι επαγγελματίες του χορού, χορευτές, χορογράφοι, θεωρητικοί της τέχνης και άλλοι ενδιαφερόμενοι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν σημαντικές δράσεις όπως την ανοιχτή εγκατάσταση με θέμα τον ελληνικό χορό (1974-1990), πρωτότυπα παιχνίδια ανταλλαγής ρόλων των χορογράφων που υποστασιοποίησαν άλλους και υποστήριξαν τις χορογραφικές τους συλλήψεις (stand up for your choreography), καθώς και παρουσιάσεις έρευνας επί σκηνής (Συναντήσεις #2) που πειραματίστηκαν με τα όρια ατομικότητας – συλλογικότητας και διερεύνησαν την ψυχοκοινωνική συγκρότηση των ωσμώσεων μέσα από αιφνιδιαστικές αιωρήσεις, ελεύθερες πτώσεις και σκαρφαλώματα.