Displaying items by tag: Φεστιβάλ Αθηνών

Το Φεστιβάλ Αθηνών αποπειράται και φέτος να συνδέσει το ελληνικό κοινό με την περιπέτεια της σύγχρονης χορευτικής δημιουργίας, στεγάζοντας καλλιτέχνες με διαφορετικές καταγωγές και αισθητικές προσεγγίσεις. Από τις εξερευνήσεις της «σωματικότητας» δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν Έλληνες αλλά και Κύπριοι χορευτές και χορογράφοι, που ζουν και εργάζονται εντός ή εκτός εθνικών συνόρων – βασικό στοιχείο, άλλωστε, της πολιτικής προγραμματισμού είναι η στήριξη και ανάδειξη της ελληνικής χορευτικής σκηνής.

Η Πρώτη Ύλη του Δημήτρη Παπαϊωάννου επανέρχεται ύστερα από εμπειρίες και ταξίδια μιας χρονιάς (Νέα Υόρκη και Εδιμβούργο) στην Πειραιώς 260 και θα παίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Το ντουέτο αυτό αφενός επανατοποθετεί τον ίδιο στη σκηνή ύστερα από δεκάχρονη απουσία –φέτος με συμπρωταγωνιστή τον Μιχάλη Θεοφάνους– αφετέρου συμβολίζει την επιστροφή του στην αντικομφορμιστική λογική της περφόρμανς· όταν με βασικό εργαλείο το σώμα ξεκινούσε τη σημαντική καλλιτεχνική του παρέμβαση το 1986 στήνοντας γέφυρες ανάμεσα στα εικαστικά και το χορό. (1.06-14.07/ Πειραιώς 260 Α)

Στην εκκίνηση επίσης του φετινού Φεστιβάλ, παρουσιάζεται πρώτη φορά στην Ελλάδα η Αυστραλή χορεύτρια και χορογράφος LucyGuérin με το Untrained, έργο στο οποίο διασταυρώνονται δύο επαγγελματίες χορευτές και δύο χωρίς χορευτική παιδεία, για να αναδυθούν στην επιφάνεια, με αμεσότητα και αίσθηση χιούμορ, στοιχεία της προσωπικότητας του καθενός όσο και οι επιρροές του αμερικανικού μεταμοντέρνου χορού του 1960, σχετικές με τη φυσικότητα και τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει το καθημερινό, αδέξιο σώμα στη σκηνή. (1&2.06/ Πειραιώς 260, Η)

Το όνομα της Λίας Χαράκη συνδέεται ευθέως με τη δυναμική και την εξωστρέφεια που έχει αναπτύξει ο σύγχρονος χορός στην Κύπρο την τελευταία δεκαετία. Η Χαράκη επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με τη διπλή της ιδιότητα ως χορεύτρια και χορογράφος: το σόλο TuneIn, που ερμηνεύει η ίδια, αντιπροσώπευσε την Κύπρο στη φετινή Μπιενάλε της Βενετίας, ενώ το ντουέτο TheShapeofNecessity, μιαμινιμαλιστική χορογραφία πάνω στη σχέση ενός άντρα και μιας γυναίκας, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στην Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού της Κύπρου πριν από δυο μήνες. (7&8.06/ Πειραιώς 260, Ε)

Η νεαρή περφόρμερ Ελεάνα Αλεξάνδρου, επίσης από την Κύπρο, συστήνεται πρώτη φορά στο κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών με την παράσταση Στην χώρα των θ_υμάτων, ένα χοροθεατρικό one-woman show, που δεν είναι άλλο από μια τολμηρή απόπειρα αναστοχασμού για την ταυτότητα της πατρίδας της. (18&19.06/ Πειραιώς 260, Ε)

Την Κατερίνα Παπαγεωργίου παρακολουθούμε από κοντά σε μια ενδιαφέρουσα ανέλιξη τα τελευταία χρόνια, καθώς με ορμητήριο το Βερολίνο έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε σημαντικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπως το Tanzquartier (Βιέννη), The Place (Λονδίνο) κ.ά., υπογράφοντας με το όνομα Kat Válastur. Είναι η τρίτη της εμφάνιση στο Φεστιβάλ, αυτή τη φορά με το Oh! Deepsea-corpusIII, ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο χορογραφιών που βασίζονται στην Οδύσσεια. (10&11.06/ Πειραιώς 260, Η)

Η χοροθεατρικήκολεκτίβα Peeping Tom, από το Βέλγιο, απαρτίζεται από ετερόκλητους καλλιτέχνες και έγινε διάσημη την τελευταία δεκαετία δημιουργώντας θεάματα ακραία, που αγγίζουν με τόλμη επώδυνα θέματα, όπως τα γηρατειά, η φθορά και η απώλεια. Στόχος τους είναι να ευαισθητοποιήσουν πολύπλευρα το θεατή, ώστε να αναλογιστεί την πραγματικότητα γύρω του. Εξαιρετικοί χορευτές στην πλειοψηφία τους, με βασικά εργαλεία την κίνηση και την εικόνα, παρουσιάζουν σε μια κινηματογραφική σχεδόν σκηνοθεσία το À louer (Ενοικιάζεται), ένα μείγμα δεξιοτεχνίας μαζί με αναμνήσεις, άγχη, όνειρα και εφιάλτες σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι προς ενοικίαση. (12-14.06/ Πειραιώς 260, Δ)

Η Λενιώ Κακλέα είναι ακόμη μια Ελληνίδα της χορευτικής διασποράς. Ζει κι εργάζεται στο Παρίσι, και ως ερμηνεύτρια έχει συνεργαστεί με ορισμένα από τα πιο σημαντικά ονόματα των «εννοιολογικών» του γαλλικού χορού, όπως ο Μπορίς Σαρμάτς ή η Εμμανουέλ Ουίν. Μετά το 2009, η Κακλέα επανέρχεται με το arrangedbydate, ένα σόλο της που ερμηνεύει η ίδια. (12&13. 06/ Πειραιώς 260, Ε)

Πέρυσι θαυμάσαμε και αγαπήσαμε τους αδελφούς Αλί & Χεντί Ταμπέτ από την Τυνησία σε ένα έργο εμπνευσμένο από τη μουσική σούφι, ενώ φέτος είναι η σειρά του ρεμπέτικου που δουλεύει σαν συνδετικός ιστός στο νέο τους εγχείρημα. Έρχονται με την ομάδα Ciempta(Compagnie les mains, les pieds et la tête aussi) [Ομάδα χέρια, πόδια και κεφάλι επίσης] που ίδρυσε ο MathurinBolze, καλλιτέχνης του τσίρκου, και παρουσιάζουν δυο έργα: το ντουέτο Ali, ένα χορό με πατερίτσες και την υπέρβαση να συντελείται με φόντο ένα παράνομο ρεμπέτικο, και ένα κομμάτι εμπνευσμένο από το ποίημα του Ρενέ Σαρ Πάθος και μυστήριο, με τον μακροσκελή τίτλο: Noussommespareils à cescrapaudsquidansl’austèrenuitdesmaraiss’appellentetnesevoientpas, ployant à leurcrid’amourtoutelafatalité del’univers. Συνοδεύει ζωντανά μια ορχήστρα με Έλληνες και Τυνήσιους μουσικούς, που παντρεύει το κλασικό ρεμπέτικο με την παραδοσιακή μουσική της Τυνησίας. (15-17.06/ Πειραιώς 260, Η)

Το Φεστιβάλ Αθηνών φιλοξενεί –ακόμη μια φορά τα τελευταία χρόνια– τη Μαγκύ Μαρέν, μοναδική περίπτωση στο τοπίο του σύγχρονου γαλλικού χορού, τόσο για το εκφραστικό της εύρος, όσο και για τη σπάνια αντοχή της στο πέρασμα του χρόνου. Με εργαλεία το σώμα, την ιστορία και τη δύναμη των εικόνων, στην πρόσφατη δημιουργία της με τίτλο nocturnes (νυχτερινά) μετατρέπει τη σκηνή σε καθρέφτη των σκοτεινών καιρών που ζούμε. Χωρίς γραμμική αφήγηση, οι χορευτές –ανάμεσά τους και μια Ελληνίδα– εμφανίζονται σπασμωδικά στη σκηνή αρθρώνοντας σπαράγματα από το υλικό της μνήμης στη μητρική τους γλώσσα, χωρίς μετάφραση. Είναι σαν να παραδέχεται με πικρία: «Τίποτα δεν μοιάζει πιο δύσκολο να μοιραστούμε από την καταγωγή που κουβαλάμε». (22&23.06/ Πειραιώς 260, Η)

Δύο σημαντικές Ελληνίδες χορεύτριες που ανήκουν στην ίδια γενιά, η Σταυρούλα Σιάμου και η Πέρσα Σταματοπούλου, μοιράζονται συγκλίσεις και αποκλίσεις στη σκηνή και στη ζωή. Θέλησαν να καταθέσουν τον καρπό αυτής της συνύπαρξης σε μια παράσταση με τον τίτλο FightorFlight? Μια ακόμη πρεμιέρα για το Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και η πρώτη τους συνεργασία. (26&27.06/ Πειραιώς 260, Ε)

Τέλος, παρουσιάζεται πρώτη φορά στην Ελλάδα η ομάδα του Ισπανού χορευτή και χορογράφου Αντόνιο Ρουθ με το Ojo (το μάτι). Με θητεία πλάι σε σημαντικά ονόματα του σύγχρονου χορού ως χορευτής, καταφέρνει να εμβολιάσει το κινητικό του λεξιλόγιο με την παράδοση του φλαμένκο. Στο έργο που παρουσιάζει στο Φεστιβάλ, όπως δηλώνει με σαφήνεια και ο τίτλος, τον απασχολεί η αίσθηση της όρασης κυριολεκτικά και μεταφορικά: ο τρόπος που συνεργάζεται με τις άλλες αισθήσεις στην πρόσληψη του χορευτικού θεάματος, αλλά και ως χώρος του φαντασιακού στην εικονοποιία του ονείρου. (14 15.07/ Πειραιώς 260, Η)

2013-05-15