Δύο σημαντικοί δημιουργοί με προέλευση από τη Χιλή και την Αργεντινή, τίμησαν με την παρουσία τους τη χώρα μας τους δυο τελευταίους μήνες, προσφέροντας στο ελληνικό κοινό μια έντονη γεύση από το λατινοαμερικανικό ταπεραμέντο τους, αλλά και τo ιδιόμορφο αφαιρετικό τους ταλέντο.
Ο José Vidal με το Loop 3 στην Μικρή Σκηνή της Στέγης και η Ayelen Parolin με το Hérétiques στα πλαίσια του MirFestival άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις δίνοντάς μας να καταλάβουμε τι σημαίνει ανοιχτή ερμηνευτική και ακατάπαυστος, εκτός ορίων πειραματισμός.
Ο José Vidal με το Loop 3 στην Μικρή Σκηνή της Στέγης και η Ayelen Parolin με το Hérétiques στα πλαίσια του MirFestival άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις δίνοντάς μας να καταλάβουμε τι σημαίνει ανοιχτή ερμηνευτική και ακατάπαυστος, εκτός ορίων πειραματισμός.Ο José Vidal από την πρώτη στιγμή κατάφερε να μας βάλει στο λατινοαμερικανικό πνεύμα, με τα πολύχρωμα κοστούμια των χορευτών του, τις φρουτώδεις μυρωδιές στο χώρο και μια ελαστική κινησιολογία που θύμιζε στο σύνολό της αρκετά την φιλοσοφία του βραζιλιάνικου capoeira. Οι εννέα χορευτές του διαμορφώνουν ζεύγη και ομάδες σε μια συνεχή, επαναλαμβανόμενη κίνηση, όπου η ενέργεια μεταφέρεται διαδοχικά μεταξύ των κινούμενων σωμάτων, ξεκινώντας κάθε φορά από ένα διαφορετικό σημείο του τετραγώνου. Με αυτόν τον τρόπο τονίζεται σε κάθε loop ένας διαφορετικός πρωταγωνιστής ή μια διαφορετική δράση ανάμεσα στα ζεύγη και τις μικρές ομάδες. Το Loop 3 ήταν μια γλυκιά, αισιόδοξη και συνάμα θεραπευτική παράσταση που μιλά για τις πιο σκοτεινές και ευτελείς πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης με χιουμοριστικό τρόπο. Οι πρώτες σκηνές διαδραματίζονται σε ένα γαλήνιο ηχητικό περιβάλλον, μέσα από έναν ατελείωτο ημι-αυτοσχεδιασμό∙ σκηνές τρυφερότητας, ερωτισμού, απόρριψης και μοναξιάς λαμβάνουν χώρα επί σκηνής. Σώματα ενώνονται, χωρίζουν και ανυψώνονται μέσα σε πολύχρωμους φωτισμούς και παύσεις όπου οι performer αναπνέουν ταυτόχρονα. Μαζί με εκείνους αναπνέει βαθιά και το κοινό. Στο δεύτερο μέρος η κινησιολογία και το ηχητικό τοπίο αλλάζουν. Σε έντονους ρυθμούς ηλεκτρονικής μουσικής, οι αναπνοές γίνονται οργασμικοί αναστεναγμοί και η κίνηση εντατικοποιείται. Η απέκδυση ακολουθεί και οι χορευτές μένουν με ελάχιστα ρούχα ξεδιπλώνοντας περισσότερο την ιδιοσυγκρασία τους. Κάποια πρόσωπα ξεφεύγουν από το πλήθος, διαλύουν την αίσθηση της συλλογικότητας και μοιάζουν να ρέπουν στα δεινά της ανθρωποφαγίας, της φθοράς και της ανθρώπινης γελοιότητας. Ωστόσο η συνειδητοποίηση είναι για τον Vidal και η αρχή της επανάστασης, της αλλαγής και της επανάκτησης του αισθήματος της κοινότητας. Η βία και η επιθετικότητα που παρουσιάζει στις σκηνές που παρακολουθούμε έρχονται να χτίσουν κάτι καινούργιο, να αφυπνίσουν και να επανασυνδέσουν την ομάδα η οποία θα συνεχίσει να πλέει σε μια γαλήνια, αέναη κίνηση. Η αίσθηση της ενότητας και της κοινότητας είναι διάχυτη στο έργο του και δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε με όρους πολιτισμικούς γι αυτήν.
Γνωστή για τις αποδομιστικές και αποσταθεροποιητικές της τάσεις ως προς το φύλο και το ανθρώπινο, η Αργεντίνα Ayelen Parolin, μας παρουσιάζει στο Rabbithole το extra αφαιρετικό έργο της Hérétiques. Η παράσταση ήταν εμπνευσμένη από την κιναισθησία των σαμάνων και την «αιρετική» φύση τους σύμφωνα με μια δυτική ανάγνωση. Αυτή τη φορά, η Parolin, απομακρύνεται από τις κλασικές φιλοσοφικές της αναζητήσεις επάνω στην ρευστότητα του φύλου και των σεξουαλικών σχέσεων και αφήνει πίσω τις μεθόδους της γυμνότητας, της γκροτεσκοποίησης του σώματος και της υβριδοποίησης ανθρώπου και ζώου, που συναντάμε στα έργα της Troupeau (2006), SMS and Love (2009) και David (2011). Εξακολουθεί ωστόσο να κρατά στο Hérétiques δυο πολύ σημαντικά κέντρα αναζήτησης∙ τη διερεύνηση του ζωώδους ενστίκτου και την υπέρβαση του ορίου μέσα από την σύζευξη διαφορετικών κόσμων και συνθηκών ύπαρξης. Έτσι στο Hérétiques αυτό που κυρίως επιδιώκει είναι να μεταφέρει μια κατάσταση trans, που ανήκει σε ένα δεδομένο περιβάλλον όπως ο κόσμος των σαμάνων, σε ένα μοντέρνο, αποστειρωμένο από συναίσθημα και αυθορμητισμό, περιβάλλον και ταυτόχρονα να αποδώσει το τελετουργικό συμβάν με μαθηματικούς και γεωμετρικούς όρους που παραπέμπουν στην σύγχρονη τεχνοκρατική εποχή. Σε μια Λιντσική ατμόσφαιρα υπό τους ήχους ενός πιάνου δυο άντρες performer, σε απόλυτο συντονισμό εκφραστικότητας προσώπου και ρυθμικών, τελετουργικών κινήσεων, επιτελούν μια επαναλαμβανόμενη κίνηση που ποτέ δεν μοιάζει ίδια, αυξομειώνοντας την ένταση και προκαλώντας την αντοχή τους. Αυτό που φαίνεται ως επανάληψη δεν είναι ποτέ επανάληψη, αυτό που φαίνεται αρμονικό δεν είναι ποτέ αρμονικό, αυτό που είναι ομοιόμορφο εμπεριέχει πάντα το διαφορετικό ενώ η συνέχεια διακόπτεται από διαρκή ρήγματα. Και ενώ η χορογράφος δανείζεται στοιχεία από τις ελεύθερες τελετουργικές κινήσεις των σαμάνων, εντούτοις οι χορευτές της διατηρούν πάντα τον έλεγχο στην εκφραστικότητά τους. Έτσι η Parolin με το αφαιρετικό της εγχείρημα και τις αντιφατικές ατμόσφαιρες που επιχειρεί να συνενώσει καταφέρνει να υπερβεί το όριο και να μας μιλήσει για το μη-κανονικό μέσω μιας διαστελλόμενης εικόνας που μοιάζει απροσδόκητα τόσο απρόσιτη αλλά και τόσο οικεία.
Ναταλία Κουτσούγερα (Dancetheater.gr)
Το Loop 3 του José Vidal παρουσιάστηκε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών στις 22 και 23 Νοεμβρίου 2014
Το Hérétiques της Ayelen Parolin παρουσιάστηκε στο Rabbithole Art & Performance Space στις 2 Δεκεμβρίου 2014