Λίγο πριν την απόσυρσή της από τον χορό το 2015, η Sylvie Guillem εμφανίστηκε στην εκπομπή "HARDtalk με τον Zeinab Badawi", του BBC. Ο Badawi είπε στη Guillem: "Ο Clement Crisp των Financial Times, πριν από 14 χρόνια, χαρακτήρισε τον χορό σας ως χυδαίο". H Guillem απάντησε: "Ναι, λοιπόν, το είπε, αλλά, όταν κάποτε ρώτησαν τη Margot Fonteyn την γνώμη της για το σήκωμα του ποδιού με αυτό τον τρόπο, είπε: " Αν θα μπορούσα να το έκανα κι εγώ, θα το έκανα.""

Το battement développé "είναι ένα παράδειγμα του σώματος που ανθίζει πραγματικά", έγραψε ο Ρώσος κριτικός Akim Volynsky. Για να ανθίσει το σώμα με αυτό τον τρόπο, οι χορευτές χρειάζονται ευελιξία και δύναμη που να λειτουργούν με πολύ συντονισμένο τρόπο.

Η κίνηση αυτή δεν αποτελούσε αντικείμενο προβληματισμού για τους χορευτές κατά τη διάρκεια των πρώτων δύο εκατονταετιών στην ιστορία του μπαλέτου. Το κατεστημένο του χορού απαιτούσε το πόδι να εκτείνεται όχι ψηλότερα από το ισχίο. Η ανύψωσή του πέρα από αυτό το σημείο θεωρούνταν άκρως αποκαλυπτική και ήταν ταμπού για  τις γυναίκες. Για τους άνδρες, το ζήτημα ήταν η διαφαινόμενη θηλυπρέπεια  (και συνεπώς και η ομοφυλοφιλία) που συνιστούσε το τέντωμα υπερισχύοντας της ανδρικής  δύναμης - μια ιδέα των αρχών του 19ου αιώνα με υπολείμματα μέχρι σήμερα.
Οι χορευτές συχνά έπρεπε να ωθήσουν τα όρια της κοινωνικής ευπρέπειας προκειμένου να επεκτείνουν την έκφραση των κινήσεών τους. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, οι μπαλαρίνες φορούσαν κοντότερο φόρεμα και χόρευαν μια ποικιλία βιρτουόζικων βημάτων. Ωστόσο, τα πόδια γενικά ανυψώνονταν μόνο έως το ύψος του ισχίου.
Photo: Nina Alovert, DM Archives

"Κατά την εμπειρία μου, το υψηλότερο ύψος ποδιού που έφτασε ποτέ ο Stepanov είναι οι 90 μοίρες", λέει ο Doug Fullington, διευθυντής εκπαιδευτικών προγραμμάτων και βοηθός καλλιτεχνικού διευθυντή στο Pacific Northwest Ballet. "Αυτό δεν σημαίνει ότι το πόδι δεν ανέβαινε ποτέ κατά τη διάρκεια της καθημερινής εξάσκησης των χορευτών, αλλά ο μηχανισμός του σώματος αλλάζει καθώς το πόδι πηγαίνει πάνω από το ύψος της μέσης, έτσι ώστε να κερδίζει κάποιος την ικανότητα να κάνει κάποια πράγματα, αλλά ταυτόχρονα χάνει την ικανότητα να κάνει κάποια άλλα.
Επισημαίνει ότι οι χορευτές μπαλέτου του 19ου αιώνα ήταν πιο συμπαγείς και λιγότερο ευέλικτοι από αυτούς που βλέπουμε σήμερα. Το μπαλέτο αφορούσε την ευκινησία των ποδιών και την εμφάνιση κομψών γωνιών του σώματος και του κορμού, που επιτυγχάνονται καλύτερα με τα πόδια κάτω από τις 90 μοίρες.

Τα ψηλά πόδια ήταν για το τσίρκο ή το νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, όπου οι χορεύτριες του καν-καν κλωτσούσαν τα πόδια στο ύψος της μύτης τους. Αυτά τα υψηλά λακτίσματα ήταν ένα είδος πρωτο-πανκ στάσης που άνοιξε το δρόμο στο μπαλέτο 100 χρόνια αργότερα.

Σταδιακά κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, η όψη των γυναικείων ποδιών, ακόμα και μέσα από παντελόνια, έγιναν κοινωνικά αποδεκτά χάρη στις εργασιακές απαιτήσεις των πολιτικών επαναστάσεων και του παγκόσμιου πολέμου. Οι γυναίκες συμμετείχαν για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 στο Άμστερνταμ, επιδεικνύοντας τη δύναμη και την ευκινησία των γυναικείων ποδιών. Οι πρωτοπόροι της μόδας ανταποκρίθηκαν στην αυξανόμενη έμφαση στον αθλητισμό σε ολόκληρο τον κόσμο, υιοθετώντας πρακτικά στυλ για τις γυναίκες, όπως οι κοντύτερες φούστες του τένις και τα ολόσωμα μαγιό.
Μια νέα προοπτική της φυσικής και εκφραστικής διάστασης προσφέρθηκε στους επαναστάτες χορογράφους της εποχής, καθώς και η πείνα του κοινού για κάτι νέο, εξωτικό (και ερωτικό) από ομάδες όπως οι Ballets Russell του Diaghilev, μεγάλωνε. Η ευελιξία των χορευτών μπορούσε πια να αναπτυχθεί και να αξιοποιηθεί με λιγότερους κοινωνικούς περιορισμούς.